Numer Dwieście Trzydziestyczwarty. Dwubiegunowy.

Niezwykle charakterystycznym jest dla Wiedźmy, że kiedy jej się nie chce, to nie chce jej się nic zupełnie i totalnie. Natomiast najgorsze jest to, że kiedy już jej się zachce to chce wszystkiego. Natychmiast.

Numer Dwieście Trzydziestytrzeci. O stu twarzach.

Malcontenta po raz kolejny doszła do wniosku, że nie wie kim jest. Zgubiła się w sobie. Chociaż lepszym wydaje się być stwierdzenie, że jest w sobie zagubiona, co sugeruje, że stan zagubienia jest ciągły. Że mimo świadomości zagubienia nie umie się odnaleźć.
Rozmawia ze sobą ale nie wie, czy odpowiedź, którą otrzymuje jest jej własną odpowiedzią. Czy to co czuje jest jej własnym odczuciem, czy tym co czuć powinna, czy może tym co czuć by chciała. I co to w ogóle za uczucie? Malcontenta nie ufa sobie. Wątpi w to, co myśli. Jest sobie obca.
Malcontenta ma ochotę się zranić, skaleczyć. Krwawić, by móc poczuć. Stwierdzić: to jest MÓJ ból prawdziwy. To krew moja, nie moich pragnień czy powinności, spływa po przedramieniu. To jestem ja. Ja prawdziwa i na tej prawdzie budować siebie.
Obwarowana swoimi maskami zgubiła własną twarz. Boi się, że jej odnalezienie nigdy się nie uda... Że już nigdy sobie nie uwierzy. Nigdy nie dowie się czego ONA, ONA SAMA CHCE.

Numer Dwieście Trzydziestydrugi. Owczy.

Wiedźmie znów się nazbierało, więc jest szansa, że w niedługim czasie na blogu znów pojawi się kilka postów z niekończącego się cyklu "Gorzkie Żale". Pierwszy z serii, prezentowany właśnie dziś, pojawił się na skutek kilku dni wolnych.
Wiedźma tak sobie pomyślała, że od lat paru uczciwie pracuje w tym swoim przybytku absurdu. Przez pięć z siedmiu dni w tygodniu poświęca temu zajęciu osiem godzin, czyli trzecią część dnia, właściwie to połowę dnia, bo przecież, by normalnie funkcjonować, Wiedźma potrzebuje minimum ośmiu godzin snu. Właściwie, to Wiedźma pracuje w takich godzinach, że tak na prawdę dla siebie nie ma nic z dnia. Trudno się mówi, korzysta z wieczorów, ze spokojnych poranków podczas których, ma czas by celebrować śniadanie i ciepły prysznic. Ale do szewskiej pasji doprowadza Wiedźmę świadomość, że za te poświęcenia, za połowę dnia w tygodniu, dostaje pensję która jest śmieszna. Która nie pozwala na samodzielną egzystencję, na fanaberie czy zachciewajki. Wszystko trzeba kalkulować, większości sobie odmawiać, a jakiekolwiek spontaniczne wydatki jeszcze długo po odbijają się w kieszeni tą spontanicznością. To nawet nie jest śmieszne, to jest zwyczajne skurwysyństwo, by za uczciwą pracę dostawać wypłatę, która nie pozwala na godne, godne nie dostatnie życie.
Jest dyskomfort. Niewygoda. A później chwila zastanowienia, że przecież do czego to więcej pieniędzy? Żeby więcej wydawać, więcej kupować, konsumować. Że chciałoby się więcej ciuchów, więcej gadżetów, ale jak dobrze pomyśleć to właściwie tylko po to, żeby lepiej wyglądać, żeby być atrakcyjniejszą w oczach innych. I kolejne halo. Co to za ludzie, którym imponuje się wyglądem, czy Wiedźma serio myśli, że warto imponować wyglądem, czy zależy jej na poważaniu osób dla których liczy się metka na żakiecie? Nie. No to po co więcej pieniędzy pyta? Cholerna nagonka, musisz mieć to i tamto bo inaczej nie będziesz akceptowana. Musisz więcej zarabiać, żeby móc więcej wydawać. Musisz więcej pracować, żeby więcej zarabiać. Doprowadź się proszę droga Wiedźmo, do takiego stanu, w którym jedynym celem twojego życia będzie konsumpcja, a jedynym sensem praca. Daj się zmanipulować, zagonić do reszty stada, jak zbłąkana owieczka. Proszę bardzo. Droga wolna. Tylko czy na pewno, tego chcesz? To o to Ci chodzi? Być kolejnym trybikiem w wielkiej maszynie, która spełnia marzenia? Nie Twoje marzenia Wiedźmo. Zdecydowanie nie Twoje.